Ondanks onze dappere pogingen gisteravond, waarbij we meerdere keren naar buiten zijn geweest, tot na elven zijn opgebleven en zelfs onze wekker om vier uur hebben gezet, hebben we nog geen Noorderlicht gezien. Vanochtend is het een beetje krap tijd, we ontbijten om acht uur, daarna laatste spullen pakken, tandenpoetsen en in de auto naar Kota Huskeys waar we met de sledehonden gaan. Het is een uur rijden door een prachtig wit landschap en net zulke witte wegen. Gelukkig gaat dat prima. Onderweg zakt de temperatuur alleen maar en tikt de -19 aan, brrr. Netjes op tijd komen we aan en kleden we ons warm aan in de overalls.
Ik heb mijn verwarmde sokken aan en heatpacks in de handschoenen en ook Sven en Robin doen deze in de handschoenen en sokken. Julian is eigenwijs, die gaat zonder… de honden blaffen wat af en worden tijdens onze korte uitleg ingespannen. Nog even kort plassen en dan gaan we naar de sledes. Wij hebben helaas maar één slee en eerst is het plan dat de jongens bij de gids gaan maar we gaan toch voor de optie dat ik eerst bij de gids ga en daarna robin en de jongens beide in de slee bij ons. Het is echt heel bijzonder met de honden door zo’n landschap in de kou. Af en toe beetje remmen als je heuvel af gaat (of als één van de honden moet poepen) en heuvel op kan je ze een beetje helpen met steppen. Na onze wissel hebben de jongens het toch al aardig koud… het is ook echt koud, zeker voor ons, we zijn het niet gewend ondanks dat het super mooi weer is met volle zon. Vooral Julian is dan ook opgelucht als we terug zijn en hij na even opwarmen in de tipi bij het vuur naar de auto mag. Wel jammer want ze geven nog wat uitleg en ik heb net nog met de ontzettend lieve honden geknuffeld. Als we bijna gaan ren ik snel nog naar binnen voor een leuke muts en col van hier. Tijd om weer naar het huisje te gaan. Als we tien minuten onderweg zijn, zijn allebei de jongens in diepe rust, vermoeiend zo buiten spelen. Terug in het huisje maken we een stokbroodje terwijl de sauna staat op te warmen, ik ben nog steeds een klein beetje koud. Na de sauna is dit wel over en houden we een rustmomentje, jongens op de schermen, wij in bed lekker slapen. Tegen half vijf gaat Robin met de jongens en de drone naar buiten terwijl ik weer flinke hoofdpijn heb en wacht tot de pijnstillers werken. Als die werken schiet ik ook snel in mijn pak om in de sneeuw te spelen met de slee en de sneeuwschoenen. We maken een paadje en rondje waar we voor het noorderlicht eventueel kunnen staan vannacht en dan is het al etenstijd. Sven is erg moe, hongerig en uit zijn normale ritme en dat is heftig voor ons allemaal… na het eten gaat het al beter en als we ze rustig maar vlot in bed leggen en de tijd nemen om voor te lezen en te knuffelen gaat het weer beter. Onze excursie morgen is wat later waardoor we wat meer tijd hebben in de ochtend, dat is fijn. En voor Noorderlicht hoeven we niet op te blijven want het is helemaal bewolkt dus lekker slapen!
