Het is erg vroeg als de wekker gaat, na gister een fantastische avond bij het vuur met een aantal biertjes werd het weer later dan gepland en als ik om kwart over vijf wakker wordt van Robin en daarna niet meer kan slapen van onder andere de drie nieuwe muggenbulten en twee oude is half acht gewoon erg vroeg.
We komen er kwart voor acht dan toch echt uit en om half negen zijn we dan op pad, op naar de Top of the World Highway. Na 16km zijn we op de afslag en gaan we richting Chicken wat ook bekend staat om zijn goud. Hier komen we rond tien uur aan nadat de weg een gravel road is geworden (!) en het is erg leuk, je kan hier gold panning doen en excursies. We besluiten hier alleen even koffie te doen en wat bier te halen om daarna naar Dawson City te rijden, daar gaan we dan uitgebreid kijken. Als we rustig de koffie zitten te drinken knopen we nog even een praatje aan met twee Australiers waarmee we wat tips uitwisselen. Zij wonen net onder Sidney en kunnen vanaf de keukentafel met de verrekijker de jonge walvissen zien spelen, das toch anders dan ons uitzicht thuis…
We rijden verder en de weg is echt slecht! De snelheid varieert van 75 km/u tot stukken waar 20km/u al erg hard aanvoelt, alles rammelt schudt en kraakt maar het is werkelijk prachtig. Een stuk na Chicken zien we de eerste goudmijners, zowel enkele personen met hun kleine installatie tot de graafmachines met grotere zeven. Het lijkt wel niet echt. Daarnaast zien we meerdere keren Amerikanen met dode kariboes, één is er één aan het villen en verderop zien we er één in een bak achter de laadbak. Robin stopt en als ik uitstap en vraag of ik een foto mag nemen is dat geen probleem. Toch raar zo langs de kant van de weg ineens een dood beest in de achterbak maar dat is hier blijkbaar gewoon.
Op dit stuk weg zien we nog meer mensen zoeken naar goud terwijl Robin regelmatig andere mensen langs laat die sneller zijn wat erg wordt gewaardeerd. Na een hele tijd en prachtige landschappen zien we ineens een hele kudde kariboes oversteken, het zijn er misschien wel dertig met jongen. Geweldig! En het staat nog op de foto ook. Verderop steekt er vlak voor ons één over, die blijft op het asfalt maar net op de been en keert snel weer om, dankzij Robin z’n snelle maar kalme reactie staan we ruim op tijd stil. Onderweg naar de grens krijgen we nog een heel stuk wegwerkzaamheden waar een pilot car voorrijdt, deze bepaalt de route en het tempo langs de graafmachines.
We komen bij de grens van Canada waar we al een hele tijd nauwelijks mensen zijn tegengekomen. Hier is er één camper voor ons en daarna zijn wij aan de beurt. Een paar vragen, de opmerking of hij mag raden naar ons rondje en we mogen met een stempel al weer doorrijden. Net na de grens zien we achter ons nog een stuk of zeven Kariboes boven op de berg. We besluiten op een ander stuk met mooi uitzicht te lunchen en dan begint het te spetteren. Helaas. We hebben nog wat stukken asfalt en even lijkt het of dat zo blijft maar helaas… al snel is het weer gravel road en worden we weer redelijk door elkaar geschud. Het begint nu ook aardig door te regenen en sommige stukken zijn zelfs een beetje glad door de modder. Tien kilometer voor Dawson City is het dan zover, asfalt! Nu toch wel lekker want zeker zo in de regen is het dodelijk vermoeiend rijden voor Robin. Met de gratis ferry steken we de Yukon River over om in Dawson City aan te komen maar wat een gekkenhuis is het hier zeg… puur toeristisch en druk!!! Bij het Visitors Centre komen we nog Nederlanders tegen die hier met de motor rondrijden. Ze kunnen misschien nog ergens een kamer krijgen want alles is vol dus echt een babbeltje zit er niet in. Wij horen dat ook de camping in Dawson City vol is dus gaan we naar die net buiten de stad, nou wat een ellende is dat… een piepklein plaatsje tussen de rest gepropt, maar goed, we hebben een plekje en electra dus nu even eten in de stad. Ook dat blijkt niet mee te vallen en we komen uiteindelijk bij de Chinees uit waar we prima eten. Waarschijnlijk komt het door het weekend maar het hele stadje zit vol met jongeren en grijze dakduiven, bizar.
We besluiten nog even een rondje te lopen en ik wil nog even kijken voor een excursie waar we uiteindelijk morgenochtend zelf heen blijken te kunnen rijden vlak naast de camping. We lopen nog even langs het water om naar de peddle boat te kijken, ook leuk. Nu terug naar de camper, straks even douchen en vroeg naar bed (ja deze keer echt) en dan morgen bij het goud winnen kijken en in de stad nog wat foto’s maken. Het is niet helemaal wat wij het leukste vinden deze drukte maar toch is het heel bijzonder om hier te zijn gezien de geschiedenis die erachter zit. 