De laatste dag... na vannacht een uur in de sneeuw te hebben gezeten met Sambucca hebben we het opgegeven. Geen Noorderlicht voor ons deze vakantie. Alleen de eerste nacht hadden we een kans gehad maar toen sliepen we, nu moeten we volgend jaar weer. In de ochtend gaan we nog één keer luxe ontbijten met onze gezellige buren die met Sven hebben afgesproken aan dezelfde tafel te zitten. Gezellig kletsen en weer iets teveel eten... Om goed af te sluiten gaan we ook nog sleeën op de sleehelling.
Er is zoveel sneeuw gevallen dat die niet zo heel snel is. Hier en daar wordt een traantje gelaten dat we naar huis moeten gaan. Dan gaan we naar het huisje om in te pakken, om twaalf uur moeten we eruit zijn maar om elf uur staat de schoonmaak al voor de deur. Tja... we zijn echt nog niet klaar. Zonder ons al te erg te haasten pakken we alles in, raken de huurspullen bij elkaar en stouwen we de auto vol. Net voor twaalf uur zijn we klaar en we zwaaien naar de mannen dat ze aan het werk kunnen. Eerst maar naar Ruka adventures want de auto ploft bijna open met al die pakken, schoenen, sneeuwschoenen, wanten en de slee. Daar zeggen we ook gedag en dan moeten we tanken en alle flessen inleveren. De benzinepomp zit voor de supermarkt waar dat kan en daar kunnen de jongens meteen plassen. Overal hier hebben ze wc's die je gewoon kan gebruiken. Het is pas net na twaalf uur en we vliegen pas om half vijf dus we moeten wat verzinnen. Ik wil toch die mooie wanten en de rendierfarm is gelukkig open. De weg is overigens totaal vrij van sneeuw, zo belachelijk hard dooit het ineens en de op- en afritten zijn papperig, bomen zijn groen in plaats van wit, dan hebben we toch een hele goede week gehad. Bij de rendierfarm lopen we naar de winkel en ik zoek hele mooie bruine rendierwanten uit. Superblij dat we terug zijn gegaan, ze zijn heel mooi en een mooi aandenken. Voor de deur zijn de dames van de farm sneeuw en ijs aan het wegvegen en hakken van de vlonder. Als dat nu half ontdooit en straks opvriest is het één grote ijsbaan... Terug bij de auto kijken we of er iets te doen is in de omgeving om de tijd te doden maar dat valt niet mee en we besluiten dan maar naar het vliegveld te rijden. Daar pakken we de auto uit, controleren de buitenkant en zoeken of we alles hebben. Onze vier skibrillen komen er nog uit, gelukkig maar dat Robin goed heeft gekeken. Daar zitten we dan, op de luchthaven om 13u, best lang wachten. Ondanks alles gaat het voor mijn gevoel toch snel en zodra de bagageafgifte open gaat kunnen we onze koffers kwijt, we zijn bijna de eerste en de rij voor de security is open maar de security nog niet. Daar zijn we de eerst na een paar minuten en vlotjes zijn we in de vertrekhal waar we een tafeltje aan het raam hebben. Er is wat te spelen voor de kinderen, een winkeltje en je kan wat te eten en drinken krijgen en dat is het.... groter is het niet. Eén vertrek- en landingsbaan en vliegtuigen die komen moeten ook vertrekken voor de volgende komt. We kijken in het winkeltje, eten wat, lopen een rondje en dan land het vliegtuig waar wij mee gaan. Voor we het weten zitten we in het vliegtuig en na toch het ijsvrij maken en sprayen van de vleugels vertrekken we iets later dan gepland en met flinke tegenwind naar Frankfurt. Ik heb wederom een stoel naar me vrij, hoe kan dat toch? Superrelaxt, lekker drie keer naar de wc zonder dat iemand er last van heeft en tas makkelijk kwijt. Robin heeft een aardige dame naast zich die voor de derde keer met het gezin in Lapland is geweest. Altijd fijn als het gezellig is. Na een beetje wiebelige landing op Frankfurt hebben we daar twee uur tijd. Nu is het moeilijker, we hebben honger, Julian heeft buikpijn en voelt zich rot en we moeten ver lopen. Na een paracetamol en een hotdog voelen we ons allemaal iets beter en bij de gate aangekomen gaan we over twintig minuten al boarden. Gelukkig letten wij wel op de bordjes en kunnen we via de trap aan de achterkant van het vliegtuig snel gaan zitten. Kort vluchtje met ik met een slapende Julian op schoot en Sven met een nieuwe vriendin die evenveel kletst (Robin zat er tussenin, lekker relaxt) en dan landen we op Schiphol, eerst eindeloos taxien, dan naar bagageband 17, wat echt enorm ver lopen is, dan duurt het lang voor de koffers er zijn, dan nog met de bus naar p3 en dan in de auto. Pfiew, eindelijk! Net na twaalf uur zijn thuis met twee slapende jongetjes. Die gaan in bed, wij doen nog één klein drankje om deze magische vakantie af te sluiten. Wat een mooie week.
